بررسی تاثیر نوع و میزان پلیمرهای هیدروفیل بر میزان رهش و خصوصیات شناوری قرص های ماتریکسی پروپرانولول هیدروکلراید

سابقه و هدف: سیستم های دارورسانی ماندگار در معده (gastroretentive) به علت دانسیته بالک کمتر از مایعات معده در سطح مایعات معده باقی می مانند. این امر سبب افزایش دارورسانی در نواحی فوقانی دستگاه گوارش می گردد. آزادسازی دارو در نواحی پیش از رسیدن به جایگاه جذب سبب ارتقای فراهمی زیستی می گردد. روش های مختلفی برای طولانی کردن زمان باقی ماندن دارو در معده مورد استفاده قرار گرفته اند. از این روش ها می توان به سیستم های زیست چسب، سیستم های متورم شونده و سیستم های شناور اشاره نمود. هدف از این مطالعه طراحی و ساخت قرص های ماتریکسی شناور از داروی پروپرانولول هیدروکلراید، و بررسی خصوصیات شناوری و میزان رهش دارو می باشد. مواد و روش ها: قرص های ماتریکسی شناور حاوی hpmc k15m و carbopol 934p و همچنین نمونه های حاوی عوامل ایجاد کننده گاز، به روش کمپرسیون مستقیم تهیه شدند. سرعت آزادسازی دارو و مدت زمان شناوری با استفاده از دستگاه شماره دو usp در محیط با ph معادل 2/1 مورد بررسی قرار گرفت. ویژگی های شناوری فرمولاسیون های تهیه شده نیز در همین ph مورد مطالعه قرار گرفت. یافته ها: سرعت آزادسازی دارو با افزایش میزان پلیمر کاهش یافت. میزان آزادسازی دارو با افزودن عامل ایجادکننده گاز افزایش یافت. نتایج به دست آمده نشان می دهد که پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز پلیمر در مقایسه با کربوپول پلیمر مناسب تری برای تهیه فرآورده های شناور می باشد. افزودن عامل ایجادکننده گاز سبب بهبود ویژگی های شناوری فرمولاسیون های مورد بررسی گردید. استنتاج: این نتایج تأثیر پلیمر و عامل ایجاد کننده گاز را بر الگوی رهش دارو به اثبات رساند. همچنین با استفاده از پلیمر هیدروکسی پروپیل متیل سلولز و عامل ایجاد کننده گاز می توان فرمولاسیون شناور مناسبی از پروپرانولول هیدروکلراید تهیه نمود.